Zgodnie z opisem w przewodniku Lonely Planet do Leh z Manali (2000mnpm) postanowilysmy dotrzec autobusem – 485km w 2 dni aby uniknac choroby wysokosciowej. Cena 1800 rupii zawierala rowniez nocleg w namiotach oraz wyzywienie. Droga opisana jest jako „hair raising” i ciezko sie z tym nie zgodzic. Pierwszego dnia poknalismy zaledwie 115km w 8 godzin i dotarlismy do miejscowosci Keylong polozonej na wysokosci 3100 mnpm. Sama srednia predkosc autobusu sugeruje juz co to byla za droga a wlasciwie jej zupelny brak, bo rozmyta blotnista trasa z kaskadami wody i zupelnym brakiem mostow ciezko nazwac droga. Do tego padal rzesisty deszcz w Manali, ktory w ciagu zaledwie 5 min jakie zajelo nam dotarcie z naszego hotelu do dworca autobusowego, spowodowal ze bylysmy cale mokre i zziebniete.
Gdy dotarlysmy na miejsce w gorach padal snieg.
Oprocz nas w autobusie bylo jeszcze 5 podroznikow, wieczorkiem po pysznym obiedzie jaki nam zaserwowali zaprzyjaznialismy w naszym namiociku przy butelce polskiej wodeczki zakupionej w sklepie wolnoclowym na lotnisku w warszawie za jedyne 14pln za 0,5l. Od razu bylo cieplej…
Nie bede opisywac drogi drugiego dnia gdyz nie wiele niestety pamietam. Tutaj choroba wysokosciowa dala o sobie znac jeszcze bardziej niz w Peru wiec wiekszosc drogi przespalam, lykajac srodki przeciwbolowe. Tylko przy wysokosciach powyzej 5000 mnpm bol glowy to nie jedyna niedogodonosc, zawroty glowy uniemozliwiajace dotarcie do toalety i ogolne oslabienie organizmu sa bardzo nieprzyjemne. Na szczescie jak juz przekroczylismy ta granice i zaczelismy zjezdzac nizej (Leh polozony jest na wysokosci 3300mnpm) dolegliwosci ustepowaly bardzo szybko.
W Leh pogoda piękna, słoneczko, temperatura powyżej 20 st wiec drugiego dnia zamarzył nam się rafting. Ceny w agencjach zazwyczaj 1400 rs na rzece Indus oraz 1600rs na rzece Zanskar. Po drobnych poszukiwaniach znalazłyśmy 2 agencje, które bezpośrednio organizują spływy. Ceny odpowiednio 900 i 1200rs. Po drobnych negocjacjach w jednej z nich zapłaciłyśmy po 750 rs (czyli jakieś 45PLN) za spływ rzeką Indus.
A następnego dnia….. przywitał nas deszcz i chłód!! Modliłyśmy się z Iloną, żeby w ogóle nie przyjechali po nas wtedy można byłoby odzyskać pieniądze. No cóż przyjechali… i tutaj była też miła niespodzianka nowiutką czyściutką toyotą. Miły pan w środku, co prawda nie chciał przełożyć spływu na następny dzień, ale za to poinformował nas, że jednak jedziemy na rzekę Zanskar i mamy nie mówić ile zapłaciłyśmy (i chyba to był jednak dobry deal, bo inni zapłacili za to samo najmniej 1300rs).
Zimno było okrutnie, na szczęście nasz przewodnik (Nepalczyk) skombinował dla nas kombinezony i butki, więc było w miarę ok., choć dłoni to po kilku minutach to się w ogóle nie czuło. Ale za to jaka frajda!! Nie da się opisać ani też pokazać na zdjęciach gdyż nasze aparaty zostały w samochodzie. 1,5 godziny na rzece gdzie nad nami królowały góry – ponoć nawet 3000 metrów wzwyż. A takich kolorów skał to jeszcze nie widziałam – zielone połączone z fioletowym. Przepięknie!!
A na koniec pyszniutki lunczyk i herbatka z rumem zaserwowana przez naszego przewodnika
Kolejnego dnia chciałyśmy bardzo zobaczyć taniec masek gdyż właśnie w tym czasie w Leh odbywał się dwutygodniowy festiwal. Niestety, gdy doszłyśmy na miejsce zastałyśmy tylko kartkę z napisem „No Dance Mask today”. Szkoda. Okazało się, że 10 dni wcześniej został zabity jakiś mnich przez muzułmanów (rejon Kaszmiru w Indiach jest w stałym konflikcie z Pakistanem o te ziemie), więc całe Leh tego dnia protestowało przeciwko przemocy. Wszystkie sklepy i restauracje były zamknięte a przez miasto przeszła parada pokoju zakończona przemówieniem na głównym placu spotkań. Ale dla nas była to niesamowita okazja do spotkania rdzennych mieszkańców Ladakh!

Komentarze (0)